Brevet Chios 200 Winter 2017

Μετά την Αλεξανδρούπολη παίρνουμε την σκυτάλη εμείς, ευτυχώς όχι και τον καιρό τους!
Ήταν μια ιδέα να βάλουμε αυτό το Brevet το 2014 ώστε να διευκολυνθούν – μειώσουν τα έξοδα – όσοι από την Χίο κ τα διπλανά νησιά θέλανε να πάνε στην Γαλλία!
Φυσικά ότι μπαίνει… μένει κιόλας!

Το όνομα που το δώσαμε “Χίος – το εύκολο” είναι μόνο και μόνο για τα λιγότερα υψομετρικά που έχει (3.600 αν θυμάμαι καλά) σε σχέση με 4.000+ που έχει το καλοκαιρινό.
Η δυσκολία που έχει αυτό το Brevet φυσικά είναι ότι διεξάγεται τον Ιανουάριο, λίγες μέρες μετά τη μάχη που έχουμε δώσει με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα και, στην περίπτωση μας, ότι πέρασαν διαφορά καιρικά φαινόμενα πάνω από το κεφάλι μας, ουσιαστικά οι περισσότεροι το βγάλαμε με μια – δύο προπονήσεις!

Είκοσι και καλοί!

Συμμετοχές δεν προβλέπονταν πολλές, ελέω εποχής και του κρύου που προανέφερα!
Τελικά εκκίνηση πήραν 20 ποδηλάτες, ενώ μετά από πολύ καιρό δεν είχαμε γυναικεία παρουσία στην εκκίνηση.

Αφού κάναμε τις πρωινές μας καλημέρες, ευχές για την νέα σεζόν και φυσικά βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, ξεκινήσαμε με 2°C να ποδηλατούμε, με μπόλικα ρούχα, γιλέκα, προς τα όμορφα και τον χειμώνα Μαστιχοχώρια της Χίου!

Γρήγορα χωριστήκαμε σε γκρουπάκια και η μεγάλη μας απορία ήταν αν θα έχουμε σύμμαχο τον καιρό. Τελικά και σύμμαχο τον είχαμε και τον άνεμο ούριο!

Η διαδρομή

Όπως γνωρίζουμε τον χειμώνα για να ζεσταθούμε ψάχνουμε με αγωνία μια ανηφόρα, σε αυτό σταθήκαμε λίγο άτυχοι γιατί η πρώτη ανηφόρα ήταν στα 15χλμ από την εκκίνηση (σπάνιο για Χίο τόση ευθεία), οπότε η λύση ήταν γρήγορο πετάλι, μερικά σύντομα σπριντάκια και κραυγές ώστε να ανεβάσουμε παλμούς!

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός και άρχισε να μας ανεβάζει την θερμοκρασία του σώματος λίγο πριν το πρώτο κοντρόλ, στην πιο δημοφιλή παραλία της Χίου, της Κώμης και του Εμπορείου (μαύρα βόλια όπως τα ξέρουν οι περισσότεροι). Όση ώρα σφραγιζόταν οι κάρτες, εμείς βγάζαμε τζάκετ, βάζαμε μανίκια, κλπ

Τελειώνοντας το παζλ με τα ρούχα ξεκινήσαμε στο φουλ πλέον για το επόμενο κοντρόλ, στο λιμάνι των Μεστών.

Η διαδρομή μέχρι εκεί περνάει μέσα από το Πυργί, το γνωστό από τις τοιχογραφίες του και έξω από την καστροπολιτεία των Ολύμπων και φυσικά των Μεστών.  Τρία πανεμορφα χωριά στα οποία κατά βάση οι κάτοικοι τους ασχολούνται με την καλλιέργεια και παραγωγή της μαστίχας!

Αφού χαζέψαμε τις ομορφιές αυτές και ανεβήκαμε 3 μέτριες ανηφόρες, φτάσαμε μετά από μια ωρίτσα στο λιμάνι των Μεστών, όπου μας περίμενε με πλατύ χαμόγελο κ ένα φορτηγάκι γεμάτο νερά, κρουασάν, σάντουιτς, μαϊστραλόμπαρες, τζελάκια κλπ κλπ ο Κώστας Μαϊστράλης.

Ως εκείνο το σημείο το γκρουπάκι μας πήγαινε με μια μέση 25χλμ. και είχαμε καλύψει τα 57 χλμ. των 1000 υψομετρικών σε 2.30!

Το επόμενο κομμάτι και πιο δύσκολο από όλα, ήταν 40 χλμ. με άλλα 1000 μετρα υψομετρικής!

Η δυσκολία πέρα του ότι έχει πολλές ανηφόρες είναι ότι ο δρόμος περνάει μόνο από δύο χωριά, αυτό του Λιθίου και της Σιδηρούντας, τα μοναδικά πράγματα που είχαμε να δούμε ήταν μόνο τα καμμένα από τις μεγάλες Αυγουστιάτικες φωτιές του 2011 και του 2016, τις εξαιρετικές παραλίες και φυσικά τις Βίγλες (πύργοι θαλάσσιας παρατήρησης) όπου οι Βιγλάτορες της εποχής αγνάντευαν για κουρσάρικα πλοία κι αν λάχαινε να σίμωναν, μέσω καθρεφτών ή μέσω καπνού, ειδοποιούσαν τους ντόπιους να κλειστούν στα Καστροχώρια!

Από συζήτηση δεν αναφέρω τίποτα διότι άρχισα να πληρώνω την απραξία των ημερών (τσιμπήματα στο πάνω μέρος των ποδιών), τον λάθος δισκοβραχίονα που φορούσα (53-39) και του δανεικού τροχού που φόρεσα την τελευταία στιγμή και δεν άκουγε σωστά τις αλλαγές…

Το μοναχικό αυτό κομμάτι περιλάμβανε πολύ μουσική, δυστυχώς ακούω μόνο παραδοσιακά τραγούδια, οπότε στα αργά κομμάτια πήγαινα αργό στροφάρισμα ενώ στον μπάλο και στον πεντοζάλη του έδινα στα κόκκινα!

Με αυτά και με αυτά έφτασα στο κοντρόλ της κατάβασης, που αν και λέγεται κατάβαση εμείς φτάνουμε μετά από 6 χλμ. ανάβαση..

Με χαρά είδα το γκρουπάκι μου μόλις ξεκίναγε τον δρόμο της επιστροφής, οπότε σφράγισα γρήγορα, έκανα μερικές διατάσεις, γέμισα τα μπουκάλια μου κι έφυγα “σφαίρα” στην κατηφόρα, αυτή την φορά, μπας και τους προλάβω. Φυσικά δεν τους πρόλαβα!

Με την ίδια τακτική – τραγούδια, ρυθμός, πεταλιές – έφτασα πάλι στο λιμάνι των Μεστών.

Η ώρα πλέον ήταν μεσημέρι 14.30, το ταβερνάκι του λιμανιού σχεδόν γεμάτο και ο Κώστας είχε πλέον για παρέα τον Ηλία!

Ήταν ευκαιρία, τώρα που δεν βιαζόμουν, να κάνω πιο σωστές διατάσεις για να μου φύγουν οριστικά τα τσιμπίματα, ο Κώστας να μου φτιάξει την ρόδα κι εγώ συνάμα να συνεννοηθώ με τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας για να μας βοηθήσει στο 400αρι του Μαρτίου!

Τελικά, αφού γέμισα τα παγούρια μου κι έκλεψα ένα τυροκεφτέ από έναν γνωστό μου, ξεκίνησα με περίσσια δύναμη προς το Εμπορειός και, χωρίς να το καταλάβω, ο ρυθμός μου ανέβηκε ξανά μετά το λιμάνι στα 25χλμ μ.ο!

Στα μαύρα βόλια με περίμενε με το μοναδικό χαμόγελο ο Ble αδελφός,κοντρολιερης, αερολιμεναρχης, Μάικ Παπαζης!
Είπαμε τα δικά μας κ έφυγα σφαίρα για την πόλη της Χίου!

Όσο έπεφτε το φως της ημέρας, έπεφτε και η θερμοκρασία κι ανέβαινε ο βοριάς!
Τελικά κατάφερα και τερμάτισα εντός χρόνου σε 11 ώρες!

Ο τερματισμός ήταν πιο γλυκός από όσο περίμενα γιατί περιλάμβανε πιατάκια με φρεσκομελομένες δίπλες, καταΐφι και λουκουμάδες!

Εκεί ήταν και τα ποδηλατικά μου Ble αδέλφια, Μάικ και Πάτερ και φυσικά για άλλη μια φορά το γυναίκακι μου (που προσπαθεί να μπει κι εκείνη στο ποδηλατικό τρυπάκι σιγά σιγά)

Για την ιστορία, ξεκινήσαμε 19 ποδηλάτες, 15 Χιώτες, 3 Λέσβιοι, 1 Χιώτης που μένει στην Αθήνα (ο γνωστός Στέλιος Κερκετζές) και 1 Σπαρτιάτης!
Είχαμε 18 τερματισμούς κ 1 εγκατάλειψη.

Ραντεβού σε λίγες μέρες στο τρίτο Brevet των ΜΠΛΕ πάλι στον ίδιο τόπο κ στα ίδια περίπου βουνά!

one LIFE
LIVE it!